AZKUE Marijuli

Marijuliren postalak

22 diciembre, 2014 en Los nuestros

Marijuli Azkue laguna joan zaigu. Etxean hilda aurkitu zuten abenduak 20an, Asteasun.

Postal bat jaso nuen etxean, 2005eko maiatzean, eta zeinek bidali zidan asmatu ezinik ibili nintzen. “Ni” sinatzen zuen egileak.

Argazkian laku bat ageri zen gatz lautada baten erdian, mendi beltz bolkanikoz inguratuta. Ezaguna egin zitzaidan eta seiluan République de Djibouti irakurri nuenean, misterioaren zati bat argitu nuen: argazkian agertzen zena Assal lakua zen, Afrikako depresiorik sakonena, Pangea espedizioaren azken etapan bisitatu genuena. Zigilu-markak 2005eko apirilaren 27ko data zeukan: zein ote zebilen munduko zoko ahaztu hartan, niri euskaraz idatzitako postala bidali zidana?

Orduan etorri zen sorpresarik handiena, egileak postalari eskuz jarri zion datari erreparatu nionean: 2001eko ekainaren 29a. Lau urte lehenagokoa! Eta 2001eko egun hartan ni Djibutin nengoela konturatu nintzen, Josu Iztueta eta Marijuli Azkuerekin batera.

Enigma argitu nuen azkenik: “ni” misteriotsu hori Marijuli bera zen. Lau urte lehenagoko egun hartan, Josuri eta bioi ezer esan gabe, postal bana bidali zigun Marijulik, bueltatzen ginenerako etxean zain izango genituela pentsatuz. Josuk eta biok ez genuen jakin Marijulik postal hori bidali zigunik. Eta postalak, antza denez, lau urte pasa zituen Djibutiko gutunontzian edo funtzionario afrikar baten bulegoan zokoratuta.

Marijulik lagun batzuen umeari ere postala bidali zion Djibutitik, orduan urte bat zeukan neskatoari. Neskak bost urte zeuzkan postala heldu zitzaionean eta irakurtzeko gai zen ordurako. Jakintsua da denbora. Edo funtzionario afrikarrak.

Bidaia hartan ezagutu nuen Marijuli, Josuren lehengusina, eta aurrerantzean halako keinuak uzten zizkidan beti: tarteka sorpresa bat, laztan bat, kuku bat. Eskutitzak maiz. Eta eskutitz bat urtero garai honetan bertan, urte berri ona opatzeko, Marijulik munduan zehar ateratako argazki batekin. Iazkoa -eskuetan daukat orain- Cabo Verdeko krater bat zen, lautada berde, berde, berde bat, harrizko txabola eta behi batzuekin, eta 2014ko egunerokotasuna koloreztatzeko adina berde bidali nahi zidala idatzi zidan. Eta ederra izango zela urte hau. Ederra izan da, Marijuli, ia azkenera arte.

Bidaia hartan ezagutu ninduen Marijulik, Djibutin. Zazpi hilabete eta bost kontinenteren ondoren, Pangea espedizioaren azken bidai horretan oso nekatuta geunden Josu eta biok, munduko herrialderik beroenean abailduta, itota eta muturtuta, mango-zukua edaten ari ginen terrazatik altxatzeko eta Djibutiko basamortu bolkanikoan barrena bidaiatzeko gogo izpirik gabe. Marijulik azken etapa hartan lagundu gintuen. Marijuli ezagutu dutenek erraz ulertuko dute nolako deskarga elektrikoa izan zen bere umorea Josu eta biontzat. Dantzan jarri gintuen, eta inoiz egin dugun bidaiarik arraro, dibertigarri eta gogoangarrienetako bat burutu genuen. Liburu baterako ere eraman zuen: nire lehenengo liburua, azalean Marijulik ateratako argazki bat zeramana.

Aurrerantzean ere halaxe izan zen beti: egun arraroak, dibertigarriak eta gogoangarriak oparitu zizkigun Marijulik, bere postalak bezala. Orain hutsik gelditu zaigu buzoia.